مَثل ما وقتی که دعای فرج می خوانیم، مَثل انسانی است که میان انسانهای دیگر در کویری خشک و سوزان راه می رود. همه از گرمای آفتاب و تفتیدگی صحرا می نالند در حالی که او، چتری بزرگ دارد که سایه ای خنک بر سرش انداخته است. وقتی دعای فرج می خوانیم، در روزگاری که به لعنت خدا نمی ارزد، زیر سایه ی رحمت او قرار می گیریم.

امام صادق (‏عليه السلام) از رسول خدا (صلي الله عليه وآله) نقل می کنند که فرمودند: «هر کس برادر مسلمانش را با کلمه ‏اي گرامي بدارد که به وسيله ی آن کلمه به او لطف کند و غصّه ‏اش را برطرف سازد، پيوسته در سايه ی گسترده ی خداوند خواهد بود. تا وقتي که در آن حال باشد، رحمت بر او فرود مي ‏آيد.» (1)

این که در وقت و زمانی که کسی به یاد حضرت مهدی – ارواحنا له الفداء- نیست، یاد ایشان باشیم و سلامتی ایشان برایمان مهم باشد، اینکه دعا کنیم که دوستانشان پیروز میدان باشند و دشمنانشان نابود شوند، اینکه قدمی در راه اصلاح خودمان برداریم و امیدوار باشیم که روزی چشم مان به چهره ی نیکوی ایشان می افتد، خودش عین رحمت است! لابد در سایه ی خدا نشسته ایم که زیر بارش رحمت اوییم دیگر!

حالا اگر خدای ناکرده، بودن  ونبودن مولای غریبمان برایمان تفاوتی نداشت، اگر منتظر و چشم به راه زیبایی های وقت ظهورش نبودیم، اگر دوستان امام، عزیزان ما نبودند، اگر از انتظار فقط نشستن و دست روی دست گذاشتن را فهمیدیم بی آنکه حتی دعایی در پی اش باشد، اگر دوست دشمنان امام بودیم و اوضاع در هم گره خورده ی مردم آخرالزمان را بحران زده تر از پیش می ساختیم، آن وقت در شمار لعنت شدگان بودیم! لابد آن وقت، دور از جان همه مان، زیر سایه  ی ابلیس هستیم و خبر نداریم.

اگر چتری در مقابل هرم سوزان تیرهای ابلیس داریم، نبندیمش... چون اگر آن را بستیم، آتش، خنکی سایه را از یادمان خواهد برد.


پی نوشت:
1. کافي: 206:2؛ به نقل از موسوی اصفهانی، محمد تقی، مکیال المکارم، نشر مسجد مقدس جمکران، ج 1، ص 579.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: